درمان گشتالتی درمانی پدرمنشانه است. درمانجویان باید بزرگ شوند و خود مشکلات زندگی خود را حل کنند. نوعی رویکرد وجودی- پدیدارشناختی است و بر این اصل استوار است که افراد را باید در بستر رابطه جاری آنها با محیط شناخت. این رویکرد روی فرایند بیشتر از محتوا تاکید دارد و به جای محتوای آنچه مراجع برملا می سازد، بر آنچه در زمان حال تجربه می شود تاکید می کند. به عقیدة پرلز (بنیانگذار گشتالت درمانی) نحوه ای که افراد در زمان حال رفتار می کنند خیلی بیشتر از اینکه چرا بدین گونه رفتار می کنند برای خودشناسی اهمیت دارد. هدف درمان گشتالتی، آگاهی و تماس با محیط است. این رویکرد بر زمان حال، بر چه چیزی و چگونه و بر رابطه من/ تو تمرکز دارد.